Μέσα στα πανεπιστήμια…..
στους χώρους που αποτελούν πεδία διαμάχης, καθώς συμπυκνώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της ταξικής σύγκρουσης της κοινωνίας, στα εκπαιδευτικά αυτά εργοστάσια όπου κάθε μέρα και περισσότερο ζωντανεύει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ως κεντρική άλλωστε κατεύθυνση των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών- μέσω της ιεραρχίας στη γνωστική διαδικασία, της εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών και της εξειδίκευσης-έχουμε επιλέξει να υπάρχουμε συλλογικά και αυτοοργανωμένα. Αντιλαμβανόμαστε αυτή μας την ύπαρξη οχι μόνο ως μια συνδικαλιστική παρέμβαση αλλά ως μια συγκρουσιακή θέση που μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στην καπιταλιστική πραγματικότητα.Οι μεγάλοι κεντρικοί αλλά και οι μικροί υπόγειοι αγώνες που δίνονται καθημερινά μέσα στα πανεπιστήμια είναι μια μορφή έντασης των κοινωνικών αντιστάσεων που δεν θα μπορούσαν να μας βρούν αμέτοχες, γιατί επιθυμούμε να εμπλακούμε σε αυτούς και οχι να διατηρήσουμε μια αποστασιοποιημένη πολιτική καθαρότητα.Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία που ένας τερατώδης εκπαιδευτικός νόμος πλανάται σαν φάντασμα από πάνω μας και ένας άλλος(ο νόμος Γιαννάκου) έχει αρχίσει σιγά σιγά να εφαρμόζεται με τις λίστες συγγραμάτων και τους φωτοτυπημένους κώδικες , με τα μαθήματα αλυσίδες και τις πειθαρχικές ποινές σε φοιτητές,με τις πρυτανικές εκλογές και την εμφάνιση απουσιολογίων στα αμφιθέατρα,με τις αίθουσες που κλειδώνουν από νωρίς το βράδυ και τις πανεπιστημιακές αίθουσες που νοικιάζονται με κοστολόγιο,με τα δήθεν αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία/καφετέριες και τους άμισθους μεταπτυχιακούς που εργάζονται σε ερευνητικά προγράμματα.Ειδικά τώρα που η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται κατά 32% σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα(και το Α.Π.Θ δεν αποτελεί εξαίρεση) δείχνοντας ξεκάθαρα τις κρατικές διαθέσεις για ιδιωτικοποίηση,οι συλλογικοί αγώνες είναι για μας η μόνη λύση.
Τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν casus belli γιατί αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα μας ως μια διαρκή σύγκρουση συμφερόντων και διεκδικήσεων.Δεν ερχόμαστε να υπερασπιστούμε το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα ούτε το πανεπιστήμιο ως καπιταλιστικό θεσμό. Ερχόμαστε να συνεχίσουμε τους άγωνες που δόθηκαν το 2006/ 2007 οχι από τις συνδικαλιστικές ελίτ και τις κομματικές πρωτοπόριες αλλά από τους φοιτητές που απο τα κάτω οργανώθηκαν και άφησαν μια παρακαταθήκη αγώνα στο φοιτητικό κίνημα και οχι μόνο.Ερχόμαστε να συνεχίσουμε τους αγώνες που δόθηκαν ενάντια στις εργολαβίες μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο,ενάντια δηλαδή στην χειρότερη μορφή επισφαλούς εργασίας,στην οποία βρίσκονται όλο και περισσότεροι εργάτες σήμερα.Τους αγώνες που δόθηκαν για το δήμοσιο και δωρεάν χαρακτήρα της λέσχης από τη δεκαετία του ‘80 μέχρι και σήμερα και δεκάδες άλλες καθημερινές ανυποταξίες που έχουν τη δική τους συμβολή στην όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού. Η συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες αλλά και σε όλους όσους θα δοθούν απο δω και πέρα, καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας νέων εστιών σύγκρουσης, είναι για εμάς ο μόνος τρόπος να εκφράσουμε τις προτάσεις και τις απαντήσεις μας για το πανεπιστήμιο (και οχι μόνο). γιατί είναι ο δρόμος που έχουμε επιλέξει συλλογικά να βαδίσουμε….
….αλλά και έξω από αυτα….
Βρισκόμαστε στη θέση του εκμεταλλευόμενου-είτε σαν φοιτητές είτε σαν τωρινοί ή μελλοντικοί εργαζόμενοι. Άλλωστε το πανεπιστήμιο καμία διαφορά δεν έχει από την υπόλοιπη κοινωνία, της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι.Οι αγώνες ,λοιπόν, που δίνουμε δε στοχεύουν μόνο σε μια πιο αξιοπρεπή φοιτητική πραγματικότητα. Είναι άμεσα συνυφασμένοι με τους αγώνες που δίνονται ενάντια στην άγρια εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας, την ανεργία και με αυτούς που θα συνεχίσουν να δίνονται όταν θα σπαταλάμε εργατοώρες για να πληρωνόμαστε ελάχιστα, όταν θα κατεβαίνουμε σε διαδηλώσεις για να διεκδικούμε και θα καταλήγουμε στη φυλακή, όταν συνάδελφοί μας θα απολύονται και θα σκύβουμε το κεφάλι, όταν θα πληρώνουμε όλο και περισσότερα στα νοσοκομεία, στη ΔΕΗ, στα ενοίκια, στις μεταφορές, στην εκπαίδευση …
όταν με λίγα λόγια θα νιώθουμε το δίκιο να μας πνίγει γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε για μια εθνική σωτηρία και ενότητα που καμία αξία δεν έχουν για εμάς,γιατί οι επιθυμίες μας υπερβαίνουν τα συμφέροντά τους. Όλα αυτά είναι μια πραγματικότητα που για κάποιους μπορεί να φαντάζει μακρινή αλλά είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι το καπιταλιστικό παραμύθι του επιτυχημένου καριερίστρα έχει αρχίσει να καταρρέει.Το επιχείρημα του πτυχίου,του βολέματος,του βίσματος και του «καλού και εργατικού» που δε χάνεται, λίγους πια μπορεί να πείσει και να χωρέσει…
Για εμάς που βιώνουμε την εκμετάλλευση και την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας, η θέση που έχουμε πάρει και ο δρόμος που έχουμε επιλέξει είναι ο αγώνας και η συλλογική δράση. Όσο και αν αυτό σημαίνει να κοπιάζεις, να απογοητεύεσαι και να ξαναξεκινάς… Γιατί οι συλλογικές διαδικασίες, οι αγώνες που δόθηκαν και δίνονται είναι ο μόνος τρόπος να επιτεθούμε με τη σειρά μας από τα κάτω.
Από την απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών ως τις αυτομειώσεις στις μεταφορές και στην ενέργεια απο τις εργατικες απεργίες εως τη συλλογικοποιήση στις γειτονιές….
….Να δημιουργήσουμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα
για να μετρήσει ο χρόνος του κόσμου της εκμετάλλευσης αντίστροφα..