Μήπως το αιγαίο δεν είναι πια αρκετά γαλανόλευκο για τα γούστα σας?
Μέσα σε μια βδομάδα περισσότεροι απο 1200 μετανάστες βρήκαν τραγικό θάνατο στις θάλασσες της μεσογείου. Νούμερα που προστίθενται σε έναν μακάβριο κατάλογο ο οποίος μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Και μαζί του φαίνεται να μεγαλώνει και ο οίκτος του δυτικού κόσμου για τις ανθρώπινες αυτές ζωές που χάνονται στα γαλανά νερά του αιγαίου. Ο ανθρωπιστικός λόγος και η ρητορική της συμπόνιας χτυπά κόκκινο με κάθε καινούριο ναυάγιο που ανακοινώνεται. Και όμως σε κάθε δακρύβρεχτο δελτίο ειδήσεων η αφήγηση της ιστορίας ξεκινά από το τέλος. Τα ναυάγια φορούν τον μανδύα της φυσικής καταστροφής, του αναπόδραστου κακού.Δεν πρόκειται όμως για φυσικά φαινόμενα αλλά για τα υλικά αποτελέσματα μιας κανονικοποιημένης βίας. Η ευρώπη-φρούριο δολοφονεί, η ίδια ευρώπη που στέλνει στρατούς και χρηματοδοτεί πολέμους σε χώρες όπως η συρία και το αφγανιστάν.
Μετανάστες και μετανάστριες παραδίδονται στους δουλέμπορους με όνειρο μια καλύτερη ζωή. Οι ελπίδες τους όμως ναυαγούν 100 μέτρα απο το φαρμακονήσι, στις ακτές της κω ,λίγο ανοιχτά της ρόδου. Και οι καταστροφές που τους περιμένουν δεν τελειώνουν ακόμα και αν επιζήσουν του ταξιδιού.Η φιλόξενη ελλάδα τους περιμένει και εδώ θα γνωρίσουν μονάχα περίφρακτους χώρους και χρόνους κοινωνικού ελέγχου,καταστολής,υποταγής και εγκλεισμού. Εδώ αφετηρία τους θα ‘ναι πάντα η θέση του θύματος,μια θέση που δεν τους επιτρέπει να διαφύγουν.
Τα ναυάγια στο αιγαίο δεν είναι ατυχήματα, είναι δολοφονίες.
Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο!
