«Mα δε θα ‘ταν ωραία να είχαμε μπάτσους και στη σχολή να
τους μαζεύουν όλους αυτούς που μας χαλάνε το ΑΠΘ;»
Η ησυχία-τάξη-ασφάλεια είναι ένα τρίπτυχο που βρίσκεται στην καθημερινή πολιτική ατζέντα του κράτους και της αστικής δημοκρατίας. Ειδικότερα, σε «συνθήκες κρίσης», όπως αυτή που ζούμε,το δόγμα αυτό έχει καταλάβει περισσότερο από ποτέ το δημόσιο διάλογο και στρώνει το έδαφος για την παγίωση μιας διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Πρόκειται στην πραγματικότητα για το πρόσωπο της ολοκληρωτικής δημοκρατίας, που μεθοδεύει την συντριβή των πρακτικών αντίστασης και αμφισβήτησης του υπάρχοντος, μέσα από την νομιμοποίηση των (παρα-)κρατικών δυνάμεών της. Οι αγωνιζόμενοι θεωρούνται συλλήβδην ως εχθροί ενός και καλά εθνικού συμφέροντος για το οποίο θα πρέπει, λένε, κι εμείς να θυσιαστούμε. (Ο θεσμοποιημένος φασισμός χρησιμοποιεί τη δυναμική του με κατεύθυνση την υπαγωσή ολόκληρων κοινωνικών ομάδων σε καθεστώς «εξαίρεσης».Οι αγωνιζόμενες στις Σκουριές, οι διωκόμενες οροθετικές, οι μετανάστες στην Αμυγδαλέζα, δε θα μπορούσαν παρά να αποτελούν προτεραιότητα στο ξεσκαρτάρισμα του κράτους με σκοπό την ιδεολογική και εθνική του καθαρότητα. ) Εμείς λοιπόν τα θρασίμια το δηλώνουμε ευθαρσώς. Δεν υπάρχει κανένα κοινό πόσο μάλλον εθνικό συμφέρον με όσους παρασιτούν στις ζωές μας (αφεντικά, φασίστες, μπάτσους, πρυτάνεις, δημοσιογράφους, σεκιουριτάδες). Αντιλαμβανόμαστε την κοινή μας θέση με όσους/ες βρισκόμαστε στην ίδια τάξη. Με τις διωκόμενες οροθετικές, τους αγωνιζόμενους εργάτες, φοιτητές, μαθητές, με όσους, στην τελική, αντιστέκονται στην υποτίμηση της ζωής τους. Είμαστε οι ίδιοι που βιώνουμε στο πετσί μας την επέλευση του νέου ολοκληρωτισμού όπου καθετί που δεν είναι κερδοφόρο, καθίσταται παράνομο (επομένως και πιο κερδοφόρο), και ό,τι περισσεύει πετάγεται στον καιάδα με στόχο την «ιδεολογική» και «εθνική» καθαρότητα του κράτους.
Το πανεπιστήμιο ως θεσμός του καπιταλισμού φροντίζει ώστε οι φοιτητές να αποκομίσουν απ αυτό την απαραίτητη για τις ανάγκες της αγοράς γνώση φτιάχνοντας έτσι τους μελλοντικούς πειθήνιους εργάτες. Γι αυτό το λόγο οποιαδήποτε δράση εντός των τειχών του, που δείχνει να απειλεί την κυρίαρχη ιδεολογία του είτε ενσωματώνεται (αν μπορεί να του φανεί χρήσιμο-π.χ μέχρι και οι πολιτιστικές ομάδες του απθ αποκλείονται εάν δεν μπορούν να χρησιμέψουν στην αξιολόγηση των ιδρυμάτων*) είτε γίνεται προσπάθεια να περιθωριοποιηθεί και διώκεται. Στην προσπάθειά του να ακολουθήσει τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, το πανεπιστήμιο αναδιαρθρώνεται αναλόγως. Οι τρείς κατευθύνσεις με τις οποίες γίνεται αυτή η κίνηση είναι η απόσυρση του κράτους απ’ τις κοινωνικές παροχές, η εντατικοποίηση, και η πειθάρχηση όσων αντιτίθενται στα δύο πρώτα. Όπως καλούμαστε να πληρώνουμε για βασική περίθαλψη στα νοσοκομεία έτσι θα πληρώνουμε πλέον για συγγράμματα και σίτιση στη λέσχη. Όπως απελευθερώνονται τα ωράρια εργασίας προκειμένου να δουλεύουμε σαν σκλάβοι έτσι μεθοδεύεται και η παγίωση ασφυκτικών ρυθμών σπουδών με τις αλυσίδες μαθημάτων (προαπαιτούμενα), τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και τις διαγραφές φοιτητών (ν+2). Τέλος, όπως εντείνεται στους χώρους εργασίας ο φόβος της απόλυσης, στους δρόμους και στις γειτονιές ο θεσμοθετημένος (και μη) φασισμός (βλ. Ξένιος Ζευς, ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων), σε πορείες και κατειλημμένους χώρους η καταστολή, με τον ίδιο τρόπο, και με πρόσχημα την ασφάλεια, παρουσιάζεται ως φυσική η παρουσία φουσκωτών securit-αδων με αλεξίσφαιρα, η καθημερινή επέμβαση μπάτσων στα πανεπιστήμια και η καταστολή αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων (1431am, indymedia, 98fm, 105 fm και πολλά άλλα).
Το ερώτημα είναι γιατί δε μας φαίνονται όλα αυτά παράλογα με αποτέλεσμα κομμάτι του φοιτητόκοσμου και της ευρύτερης κοινωνίας να τα αποδέχεται. Ζούμε σ ένα κοινωνικό χώρο που ονομάζεται πανεπιστήμιο ο οποίος αν δεν είναι νεκρός βρίσκεται τουλάχιστον σε κώμα. Και για να εξηγούμαστε. Η απογύμνωση του πανεπιστημιακού χώρου από κόσμο που το θεωρεί πρόσφορο για ζωή και η μετατροπή του σ’ ένα στείρο εξεταστικό κέντρο αφήνει περιθώριο στην πανεπιστημιακή αστυνομία και στις κάθε λογής μαφίες (με αποτέλεσμα τα μαχαιρώματα και τις κλοπές). Όποιος-α δε βλέπει το χώρο ως πεδίο πολιτικής παρέμβασης, ανατρεπτικής δράσης, δημιουργίας και κοινωνικοποίησης παρά μόνο ως μέσο κοινωνικής ανέλιξης και επαγγελματικής κατάρτισης και συναινεί στο να ερημωθεί ένα γόνιμο έδαφος για ζωή, αλλά παράλληλα θεωρεί το τομάρι του αρκετά σημαντικό ώστε να το φυλάει είτε ιδιωτική είτε πανεπιστημιακή αστυνομία, σταδιακά θα αποδεχτεί να κάνει μ
Ε, άμα στοχεύει να γίνει δαπίτης εμείς του λέμε ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο.
Από πού προκύπτει εξ’ ορισμού ότι η ασφάλεια που παρέχουν τα σεκιουριτι είναι κάτι αγαθό και αθώο;
Η τοποθέτηση φουσκωτών μάτσο αντρών είναι η κορύφωση μιας κατάστασης που ήδη μεθοδεύεται από τα τέλη του ’90-αρχές του 2000. Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων-νομιμόφρονες καθηγητάδες- φοιτητές έθεταν ως απαρέγκλιτη ανάγκη την ύπαρξη πανεπιστημιακής αστυνομίας για να αντιμετωπιστούν «γεγονότα αυξημένης παραβατικότητας». Τα μίντια και το θέαμα κάνουν και εδώ καλά τη δουλειά τους. Το πανεπιστήμιο παρουσιάζεται ως ένα άντρο «ανομίας», αναρχικών και ναρκωτικών που απειλεί την κατά τα άλλα ομαλή λειτουργία της έρευνας(ξέρετε, αυτής που συνδέεται με εξυπηρέτηση μεμονωμένων ιδιωτικών συμφερόντων, αστυνομία, στρατό) των ιδρυμάτων. Καιρό τώρα στην κύρια ρητορική των φυλλάδων και των πρετεντέρηδων κυριαρχεί η εικόνα ενός επικίνδυνου για το μέσο καταναλωτή ΑΠΘ με περίεργες ή και κατασκευασμένες ειδήσεις. Για παράδειγμα όταν καλοκαιριάτικα δεκαπενταύγουστο σκάει το περίεργο αλλά απολύτως στοχευμένο δημοσίευμα της Καθημερινής που αναφέρει πως βρέθηκαν 33 (ακηδεμόνευτες) βόμβες μολότοφ στον προαύλιο χώρο του ΑΠΘ… Η τεχνική κλιμάκωσης της έντασης και πόλωσης του κλίματος είναι η τεχνική δημιουργίας προβλημάτων (παραβατικότητα) και στη συνέχεια παροχής έτοιμων λύσεων (ασφάλεια-security). Το κράτος λοιπόν αποφασίζει να διαχειριστεί με ορισμένο τρόπο την έννοια της νομιμότητας έννοια που διαπλάθει όπως αυτό επιθυμεί ξεχειλώνοντας αυτό που ακόμη και το ίδιο οριοθετεί ως νόμιμο. Σε πρώτη φάση, η αμηχανία που προκαλεί η μόνιμη αστυνομική παρουσία στο ΑΠΘ επιλύεται με την εργολαβία για παροχή security από την ISS**. Αυτό που τότε θεωρούνταν παράνομο-μπάτσοι μέσα στις σχολές, θα θεωρείται πλέον κοινώς αποδεκτό και νόμιμο.
Φυσικά ο νέος, «φέρελπις» φοιτητής που ενδιαφέρεται για την ατομική του επιτυχία δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες «βαθυστόχαστες» αναλύσεις και γίνεται οργανικό κομμάτι της ιδιωτικοποίησης. Γιατί όπως είπαμε η παρανομία είναι το πιο κερδοφόρο πεδίο του κεφαλαίου. Το πανεπιστήμιο αξιοποιεί αυτήν την παραβατικότητα παραγωγικά ώστε να νομιμοποιήσει κοινωνικά και να δημιουργήσει συνθήκες ευνοϊκές για την προώθηση ιδιωτικών συμφερόντων εντός του έως την οριστική ιδιωτικοποίησή του. Αντιλαμβανόμαστε ότι το τρέχον μοντέλο μαζικής εκπαίδευσης έχει χρεοκοπήσει καθώς δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του καπιταλισμού και θα πεθάνει. Μέχρι να το κάνει αυτό όμως θα φροντίσει να βγάλει όσο περισσότερο κέρδος μπορεί, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί στο έσχατο όλους τους κοινωνικούς πόρους που μέχρι πρότινος ήταν δημόσιοι (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα).
Ανάχωμα μας σε όλο αυτό είναι οι συνεχείς αγώνες μας και η σύνδεση μας με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας αποκλειστικά ως φοιτητές έχοντας συνείδηση ότι είμαστε μέρος όλων των εκμεταλλευομένων χωρίς τους επίπλαστους διαχωρισμόυς (φυλής, φύλου, έθνους) που θέλουν να μας επιβάλλουν. Αναδεικνύουμε την κοινή υποτίμηση των ζωών μας και τη διάθεση να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτήν. Μέσα α
μας χωρίς να έχουμε πολιτικές και οικονομικές προσόδους με κανένα είδους κόμμα, παράταξη και κράτος. Βλέπουμε το πανεπιστήμιο καθαρά ως χώρο που μπορεί να εδράσει τις αρνήσεις και τις συλλογικές δράσεις και διεκδικήσεις μας και ταυτόχρονα αναπόσπαστο κομμάτι των αγωνιζομένων μέχρι την τελική καταστροφή του.
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 1431 AM, ΣΤΕΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ.
Αυτόνομη παρέμβαση στη νομική
apodrasinom@lists.espiv.net
________________________________________________________________________________________________
*Ως αξιολόγηση μπορεί να οριστεί η διαδικασία που αποσκοπεί στον προσδιορισμό και αποτίμηση της αποτελεσματικότητας ενός «πανεπιστημιακού ιδρύματος» ώστε στην συνέχεια να καθοριστεί η χρηματοδότηση κάθε σχολής και με ό,τι αυτό συνεπάγεται (π.χ η υποχρηματοδότηση μπορεί να οδηγήσει στο κλείσιμο σχολών)
**Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι η ISS είναι η 4η μεγαλύτερη εταιρεία παροχής υπηρεσιών στον κόσμο, η γνωστή εργολαβία, που παρέχει δωρεάν ενοικιαζόμενους εργαζομένους (με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα) σε οποιονδήποτε ιδιώτη συμβληθεί μαζί της, καλή ώρα το τίμιο ΑΠΘ.