Άνοιξε η λέσχη, μας κόπηκε η όρεξη
Μπορεί να φτάσαμε 30 Οκτωβρίου αλλά η λέσχη επιτέλους άνοιξε. Σε αυτούς τους 2 μήνες ίσως παρατήρησες ότι τα λεφτά σου τέλειωναν νωρίτερα και λογικά τώρα χαίρεσαι που το βάρος αυτό έφυγε από πάνω σου. Προς το παρόν νομίζεις ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα σημαντικό, αν και ο τύπος που σου ζητά πάσο και ο άλλος που μας μετρά τις μερίδες σε βάζουν σε κάποιες υποψίες. Άλλωστε έχεις να προλάβεις και την προθεσμία για την κάρτα σίτισης που τόσο επίμονα σου ζητούν να βγάλεις.. Ωραία όλα αυτά! Ωστόσο αυτές οι αλλαγές που σου φαίνονται αδιάφορες κινούνται προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και για να μπορούμε να δράσουμε έγκαιρα και αποτελεσματικά ενάντια σε αυτές χρειάζεται να τις ερμηνεύσουμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε πως με πρόσχημα την κρίση το κράτος αποσύρεται συντεταγμένα από την προσφορά κοινωνικών παροχών και οργανωμένα δημιουργεί διαχωρισμούς ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους .Κάτι που βλέπουμε για παράδειγμα στα νοσοκομεία με τους δικαιούχους περίθαλψης να μην αντιλαμβάνονται ότι έχουν κοινά συμφέροντα με τους ανασφάλιστους, με τους «έλληνες» να ανταγωνίζονται τους μετανάστες, τους χαμηλόμισθους τους άνεργους. Αυτό μπορεί να παρουσιάζεται ως εξορθολογισμός μιας και «δεν υπάρχουν λεφτά για όλους», αλλά στα μάτια μας δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια κοστολόγηση της ζωής από το κράτος και τα αφεντικά με τους χαμένους να περιθωριοποιούνται και τους κερδισμένους να γραπώνονται από τα προσωρινά προνόμια τους. Στην ουσία το όποιο κοινωνικό κράτος, ενώ παλιά συνέφερε το οικονομικό σύστημα εξασφαλίζοντας μια επίπλαστη κοινωνική ειρήνη και άρα την διαιώνιση της εκμετάλλευσης, σήμερα θεωρείται πολυτέλεια και ελλείψει αντιστάσεων υποχωρεί. Το κόστος επιβίωσης μετακυλίεται πλέον σε εμάς τους ίδιους. Αν και αυτή η κατάσταση φαίνεται προσωρινή με ορίζοντα το τέλος της κρίσης, γνωρίζουμε ότι ήρθε για να μείνει.
Τέτοιου είδους διαχωρισμός είναι και αυτός που προωθείται με την κάρτα σίτισης. Και μπορεί το εισοδηματικό κριτήριο να σου φαίνεται ικανοποιητικό και αυτονόητο, αλλά εκτός του ότι πολύ συχνά να μην αποτυπώνει την πραγματική οικονομική κατάσταση (πχ λογω δανείων, εισφορών και φόρων), μπορεί πολύ απλά βάσει της σύμβασης να αναπροσαρμοστεί σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα (πχ 15.000)με μια υπουργική απόφαση (και αυτό είδαμε να συμβαίνει στα περισσότερα πανεπιστήμια). Επιπλέον, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να καθορίζει την πρόσβασή μας στην σίτιση και οφείλουμε να σαμποτάρουμε τη διαδικασία.
Τώρα στα της λέσχης… πλέον οι μερίδες που θα παρέχονται θα είναι μόλις 5.464(όπως μετρήθηκαν στις 30 Ιουνίου!), ενώ κατά την διάρκεια της χρονιάς σιτίζονται τουλάχιστον διπλάσιοι. Προφανώς, όσοι πλεονάζουν θα αναγκάζονται να πληρώσουν η δεν θα τρώνε από την στιγμή που δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για αυτούς. Και μεταξύ μας ποιοι άλλοι περισσεύουν; Είναι οι εργαζόμενοι του απθ, οι φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 έτη φοίτησης, όσοι σπουδάζουν σε 2η σχολή, κάνουν διδακτορικό η 2ο μεταπτυχιακό .Ταυτόχρονα αλλοιώνεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της λέσχης και του πανεπιστημίου ευρύτερα, καθώς αποκλείονται όσοι θεωρούνται «ξένοι» η «παρείσακτοι» (φοιτητές Παμακ και Τει, χρήστες, άνεργοι, άστεγοι, μετανάστες, συνταξιούχοι κ.α.). Μπαίνεις δηλαδή άμεσα στη λογική του να ανταγωνίζεσαι για ένα πιάτο φαί ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια θέση μ’εσένα. Ξανασκέψου το λοιπόν, την επόμενη φορά που θα δεχτείς να δείξεις το πάσο σου, γιατί ίσως να είσαι εσύ ο επόμενος που θ’ αποκλειστεί. Πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ πεταμένα στις τσέπες των εργολάβων
Οι σχέσεις εργασίας γίνονται ακόμα πιο επισφαλείς και ελαστικές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι στη λέσχη υπάχθηκαν πριν από ένα χρόνο στην εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο έγιναν ακόμα πιο «φθηνοί» για τον εργολάβο. Από την άλλη, το κλίμα τρομοκρατίας είτε μέσω του φαντάσματος της επικείμενης απόλυσης είτε μέσω μαφιόζικων πρακτικών –τύπου επίθεση με βιτριόλι στην αγωνίστρια Κούνεβα- τους καθιστά πιο εύκολα διαχειρίσιμους και αναλώσιμους.
Ωστόσο, η ιδιωτικοποίηση της λέσχης δεν είναι ένα ακόμα «έκτακτο μέτρο» για την εξοικονόμηση χρημάτων. Ίσα-ίσα το πανεπιστήμιο με το νέο καθεστώς θα επιβαρυνθεί κατά 900.000 ευρώ περίπου (χωρίς να συνυπολογίζουμε τις συνήθεις υπερτιμολογήσεις). Αυτό δεν είναι ένα νούμερο που κατεβάζουμε από το μυαλό μας, αλλά βρίσκεται στο ίδιο το κείμενο της προκήρυξης του διαγωνισμού. Άρα για ποιο λόγο το πανεπιστήμιο να παραδώσει την διαχείριση της λέσχης σε ιδιώτη; Πολύ απλά γιατί εδώ και χρόνια το κράτος έχει επιλέξει στοχευμένα να αποσυρθεί από την παροχή ορισμένων υπηρεσιών (καθαριότητα, φύλαξη, σίτιση) και να τις αναθέσει σε εταιρείες-παράσιτα εξασφαλίζοντας τους μερίδιο σε μια πίτα δισεκατομμυρίων. Αυτός ήταν εξάλλου, ο λόγος που ενεργοποιήθηκε τέτοιας έντασης κατασταλτικός μηχανισμός (αστυνομία, πληρωμένα δημοσιεύματα από ΜΜΕ, μεγαλοκαθηγητές, ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και «καλοθελητές» φοιτητές) απέναντι στην περσινή απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων του ΑΠΘ, που είχε ως κύριο αίτημα την κατάργηση του θεσμού της εργολαβίας στα πανεπιστήμια.
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί θεωρούν δεδομένο ότι θα πειθαρχήσουμε και θα αποδεχτούμε την νέα κατάσταση που μας επιβάλλουν. Ενάντια σε αυτό το καθεστώς να αγωνιστούμε συλλογικά για να μην εδραιωθούν οι διαχωρισμοί, να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης με όσους-ες σιτίζονται στην λέσχη και να προτάξουμε τις ανάγκες μας απέναντι στο κέρδος του εργολάβου.
Να μαγειρέψουμε τους εργολάβους μαζί με τα συμφέροντά τους, γιατί οι κάρτες σίτισης δεν τρώγονται
Απόδραση
Αυτόνομη παρέμβαση στη νομική
μπλόγκ: apodrash.espivblogs.net