Ταξικοί φραγμοί και υποτίμηση εργασίας ίσον εξορθολογισμός εκπαίδευσης
Εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης και με το πρόσχημα της εθνικής σωτηρίας, η διαδικασία εξορθολογισμού του Δημοσίου τομέα αποτελεί μια κατάφωρη υποτίμηση των εργαζομένων προς όφελος όχι βέβαια του ιερού’ έλληνα φορολογουμένου, αλλά του κεφαλαίου και των αφεντικών. Βλέπουμε λοιπόν ότι το κράτος αποσύρεται από τον τομέα των κοινωνικών παροχών και σταδιακά παραχωρεί τη θέση του στους ιδιώτες. Δεν είναι τυχαίο προφανώς τα 5 ευρώ «είσοδος» στα νοσοκομεία –που τώρα θα γίνουν 25-, οι όλο και αυξανόμενες διαφημίσεις ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, που ακολουθούν τις περικοπές συντάξεων και ασφαλίσεων. Επίσης δεν είναι τυχαίες οι αυξήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς (οασθ, οσε). Όλα αυτά αποτελούν την επίθεση που έχουν εξαπολύσει από κοινού προκειμένω να μας καταστήσουν πιο φθηνούς και κερδοφόρους ταυτόχρονα. Μιλάμε λοιπόν πια για συνολική απαξίωση και όχι απλά υποτίμηση της ζωής, καθώς το κόστος για τα αυτονόητα είναι απαγορευτικό για όσους περισσεύουν. Σε αυτά τα μονοπάτια βαδίζει και το μέτρο της διαθεσιμότητας, το οποίο απολύοντας εργαζομένους από όλο σχεδόν το φάσμα του δημοσίου, εξαθλιώνει τις δημόσιες παροχές, εδραιώνει ελαστικές και πιο φθηνές σχέσεις εργασίας (μπλοκάκηδες) και στην ουσία καλεί τους ιδιώτες να βουλώσουν τις τρύπες με το αζημίωτο φυσικά.
Προφανώς, η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω. Περίπου 1500 διοικητικοί υπάλληλοι των αει και τει τίθενται σε διαθεσιμότητα, ενώ από το ΑΠΘ υπολογίζονται στους 169 υπαλλήλους οι οποίοι για τους υπόλοιπους 9 μήνες θα αμείβονται με το 75% του μισθού τους και αν δεν μετατεθούν σε κάποια άλλη θέση απολύονται. Δεδομένης της αδυναμίας λειτουργίας των ιδρυμάτων με ελάχιστο προσωπικό, είναι προφανές πως το κράτος στοχεύει σταδιακά στην αποσύνδεση του από το πανεπιστήμιο ως βασικός εργοδότης και χρηματοδότης του, προτρέποντας παράλληλα τις διοικήσεις να αναζητήσουν αλλού φθηνότερη εργασία και χρήματα. Με λίγα λόγια, το μέτρο της διαθεσιμότητας, εκτός από το προφανές, τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, στρώνει το έδαφος για την εργασιακή επισφάλεια και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων μέσα στο πανεπιστήμιο και όχι μόνο. Όσοι μετατεθούν σε νέες θέσεις θα αμείβονται πολύ λιγότερο, οι ελλείψεις σε μόνιμο προσωπικό θα αντικατασταθούν από νέες εργολαβίες με μισθούς πείνας ή από την απλήρωτοι εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών, ενώ το καθεστώς το μπλοκάκηδων και των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου θα αποτελεί τον κανόνα.
Όλα τα παραπάνω συνδέονται άμεσα και με την αλλαγή του χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Ήδη τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε την μετακύληση του κόστους φοίτησης από το κράτος στους ίδιους τους φοιτητές, οι οποίοι καλούνται σιγά σιγά να πληρώνουν τα βιβλία, τη σίτιση, τη στέγασή τους. Δεν θα περάσει πολύς καιρός ώσπου να μας ζητήσουν να συνεισφέρουμε κι εμείς στα έξοδα λειτουργίας του πανεπιστημίου με την επιβολή διδάκτρων, ενώ το διοικητικό συμβούλιο θα αναζητά χρηματοδότηση από ιδιώτες και εταιρίες. Ήδη βλέπουμε μια προσπάθεια «συμμαζέματος» του πανεπιστημίου, ώστε να μπορέσει να προσελκύσει ιδιωτικά κεφάλαια με την εντατικοποίηση των ρυθμών φοίτησης, με μέτρα είτε γενικότερα, όπως το ν + 2 και τα κλειδώματα των σχολών με τη δύση του ηλίου, ή ειδικότερα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την καλοκαιρινή αλλαγή του προγράμματος σπουδών της σχολής μας (κατάργηση επαναληπτικών μαθημάτων και προαπαιτούμενα). Μ’ αυτό τον τρόπο, δημιουργούν ένα πανεπιστήμιο όπου η στείρα εκπαίδευση των μελλοντικών εργαζομένων (λέμε τώρα!) θα είναι αυτοσκοπός. Ένα πανεπιστήμιο όπου αφενός θα πληρώνουμε για την ύπαρξή μας σ’ αυτό και αφετέρου όλη η δραστηριότητά μας θα είναι προς όφελος των αφεντικών
Μάλιστα οι ταξικοί φραγμοί αρχίζουν να μπαίνουν ήδη από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι αλλαγές που επιφέρει το νέος νόμος για το λύκειο με την καθιέρωση πανελλαδικών εξετάσεων και στις τρεις τάξεις του λυκείου, οι απολύσεις καθηγητών, η μείωση των εισακτέων, το σχέδιο Αθηνά καθιστούν σαφές ότι οι σπουδές θα είναι πλέον υπόθεση λίγων και συγκεκριμένα αυτών που έχουν να πληρώσουν. Και πάλι το κράτος υποβαθμίζει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μειώνοντας το κόστος της, ενώ παράλληλα σπρώχνει στα φροντιστήρια από ακόμα πιο νωρίς και σε περισσότερα μαθήματα όσους μπορούν οικονομικά να περάσουν στο πανεπιστήμιο . Τα ντόπια αφεντικά (φροντιστηριούχοι) και το κράτος είναι οι μόνοι που τους συμφέρει αυτή η κίνηση αφού και οι δύο βγαίνουν κερδισμένοι αναγκάζοντας τους μαθητές σε εξοντωτικούς τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά ρυθμούς.
Είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να δεχτεί καμιά πίεση ούτε να υπαναχωρήσει από αυτές τις επιλογές. Ήδη φρόντισε από πέρυσι, με τον πειθαρχικό νόμο για τους δημοσίους υπαλλήλους, να είναι προετοιμασμένο για οποιαδήποτε αντίδραση από τους εργαζομένους. Συγκεκριμένα, ο νόμος προβλέπει την ποινή της αργίας για οποιονδήποτε δημόσιο υπάλληλο συμπεριφέρεται εκτός υπηρεσίας ανάρμοστα σε σχέση με την δημοσιοϋπαλληλική του ιδιότητα, μια εντελώς αόριστη διάταξη η οποία μπορεί να εξειδικευτεί από το κάθε πειθαρχικό συμβούλιο κατά το δοκούν και πολλές φορές με κριτήρια εντελώς υποκειμενικά και να επιβάλλει ποινή προτού βγει η τελική απόφαση, ανατρέποντας ουσιαστικά το τεκμήριο αθωότητας υπέρ του κατηγορουμένου. Εγκαθιδρύεται έτσι ένα καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας, που κρατάει στο χέρι όσους υπαλλήλους δεν απολύθηκαν ακόμα και κυρίως όσους ευελπιστούν να μετατεθούν σε κάποια άλλη υπηρεσία με το σχέδιο διαθεσιμότητας. Πρόκειται ολοφάνερα για ένα μέτρο που στοχεύει απευθείας στην καταστολή οποιουδήποτε αγώνα ή απεργίας, στο ξεκαθάρισμα από το δημόσιο τομέα κάθε αγωνιστικού στοιχείου, στην καλλιέργεια της λογικής κοίτα την δουλειά σου αν θες να συνεχίσεις να την έχεις και εντέλει στην τιμώρηση του ίδιου του φρονήματος.
Αυτή η διάταξη που εισήχθη πριν ακριβώς τις εξαγγελίες για διαθεσιμότητα είναι στοχευμένη. Ποντάρει στην έλλειψη συντροφικών σχέσεων μεταξύ των αγωνιζομένων. Σε μια επαρκή δηλαδή αιτία για διάλυση όλων των αγώνων που έχουν ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια. Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε αγωνιστικές διαδικασίες να ξεπηδούν και να χάνονται μέσα σε λίγες βδομάδες υπό το βάρος είτε της φυσικής καταστολής (από μπάτσους και λοιπούς φασίστες) είτε της καταστολής μέσω της οικονομικής πίεσης των απεργών αγωνιζόμενων. Έχουμε φτάσει σ ένα σημείο όπου το κράτος αλλά και οι ίδιες οι συνθήκες της κρίσης έχουν ανεβάσεις τον πήχη της καταστολής. ΟΚ, αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Αυτό που λείπει από όσους ανήκουμε στην τάξη των εκμεταλλευομένων είναι ακριβώς η συνείδηση αυτής της θέσης, η συνείδηση ότι εμείς έχουμε τα κοινά μας συμφέροντα, εμείς βιώνουμε την επίθεση, και στην τελική εμείς (και όχι κάποιοι άλλοι που τα ξέρουν καλύτερα…) θα δράσουμε για τους εαυτούς μας, η αίσθηση ότι όταν επιτίθενται σ έναν από εμάς, επιτίθενται σε όλους και όλες μας. Δε νιώθουμε τον αγώνα δικό μας γιατί κάποιοι άλλοι θα απεργήσουν ή θα κάνουν κατάληψη. Μ’ αυτό τον τρόπο η καθεμία χάνεται μόνη της ως συντεχνιακά αγωνιζόμενη, οι αγώνες και οι συνελεύσεις που τους καθορίζουν είναι κουφάρια διαδικασιών χωρίς ζωντάνια αφού οι ειδικοί είναι αυτοί που θα βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα. Τέτοιοι όμως αγώνες δε δίνουν απαντήσεις. Σε μια συγκυρία, όπου τα αφεντικά εντείνουν όλο και περισσότερο τον πόλεμο εναντίων μας το μόνο που μένει είναι να μπορέσουμε να ξανακοιτάξουμε στα μάτια όσους και όσες βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μ εμάς και από κοινού να στήσουμε τις δικές μας δομές αλληλεγγύης (απεργιακά ταμεία, κοινές συνελεύσεις εργαζομένων – φοιτητών, ντόπιων και ξένων) και αγώνες όπου όλοι μαζί χωρίς ιεραρχίες θα πηγαίνουμε μπροστά και θα επωμιζόμαστε τα ρίσκα τους
Από εκεί και πέρα οι μπάτσοι, τα ΜΜΕ, οι φασίστες, οι ρουφιάνοι, και τα αφεντικά θα φαντάζουν παιδική χαρά
Απόδραση
αυτόνομη παρέμβαση στη νομική
apodrash.espivblogs.net