Απόσπασμα απ’την επιστολή της Carla Amtmann, Χιλιανής φοιτήτριας, στο indymedia
‘’Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό μου σχεδιασμό, αυτό το τρίμηνο όφειλα να κάνω την πρακτική μου, που αποτελεί το τελευταίο στάδιο για να πάρω πτυχίο. Απ’ τους είκοσι περίπου φοιτητές του Παιδαγωγικού στο τμήμα Ιστορίας, Γεωγραφίας και Κοινωνικών Επιστημών του PUVC που είχαν τα ίδια σχέδια, μόνο εφτά μποσούσαμε ν’ αρχίσουμε την πρακτική. Οι υπόλοιποι δεν πληρούν τα προαπαιτούμενα, μιας και δεν έχει κλείσει το πρώτο εξάμηνο. Από το Πρυτανικό ήταν σαφές: σε περίπτωση που δεν σταματήσουν οι κινητοποιήσεις μέχρι τις 15 Αυγούστου, μόνο όσοι πληρούν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις θα μπρούσαν να συνεχίσουν, παρακολουθώντας μαθήματα τόσο στο κολέγιο όσο και σε χώρους που θα προσδιόριζαν οι διδάσκοντες. Όποτε μας έθεσαν το ερώτημα: Θα συνεχίσετε την πρακτική αυτό το εξάμηνο ή όχι;
Έχω μία κότη, ένα σύζυγο με μισθό καθηγητή, πολλές ευθύνες και θέματα στα οποία οφείλω να ανταποκριθώ, και μαζί με τα παραπάνω αρκετά χρόνια σε αυτό το πανεπιστήμιο. Προσαπθώντας να αναμετρηθώ με αυτό το δίλημμα, μπόρεσα να παραθέχω πάνω από 10 λόγους για να κάνω την τελική πρακτική, τον ένα πιο επείγοντα και σημαντικό από τον άλλο.
Και φανταζόμουν τι σκέφτονται από τα σπίτια τους ή τις καταλήψεις οι εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές καθώς η κυβέρνηση, οι δήμοι, οι δειυθύνσεις των κολλεγίων ή οι πρυτάνεις τους απειλούν με την ‘’απώλεια του έτους’’. Κι εκεί πήρα την απόφαση μου.
ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ, ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ, ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΕΤΟΣ.
Ο όποιος θρίαμβος θα είναι για όλους, και την όποια ήττα θα πρέπει επίσης να την αντιμετωπίσουμε. Σήμετα όποιος σηκώνει την παντιέρα μιας δίκαιης και αξιοπρεπούς κοινωνίας για όλο το λαό, πρέπει να γνωρίζει ότι κουβαλά στους ώμους του την αφοσίωση εκατομμυρίων αντρών και γυναικών που πριν από εμάς είχαν την ετοιμότητα να υπερασπίσουν τα δικαιώματα των οικογενειών τους και ότι σε αυτή τη διαδικασία τα έδωσαν όλα, ακόμη και τις ζωές τους. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς, να σταθούμε στο ύψος τους.
Η απώλεια ενός ακαδημαϊκού έτους δεν είναι τίποτα, άλλα πράγματα θα μας στοιχίσουν περισσότερο, και σήμερα και αύριο. Και αν θέλουμε πραγματικά να σφυρηλατήσουμε ένα νέο κόσμο, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, για αυτό και για πολλά ακόμη.
Έχοντας ήδη αποφασίσει να χάσω ένα χρόνο, θα έλεγα ότι αν αυτό υπηρετήσει ως ένα μικρό έναυσμα για να αποκτηθέι η δύναμη συνέχισης του αγώνα, τότε θα αξίζει τον κόπο.’’
(…γιατί μας εξέπληξε ευχάριστα σε αντίθεση με τη στάση των συμφοιτητών μας στην προηγούμενη συνέλευση… έτσι για να μην αισθανόμαστε κι εμείς αλλόκοτοι-ες…)
«Η Αλίκη κοιτάει γύρω, παίζει, πηδάει, χασομεράει μέσα στην κατειλημμένη σχολή…
Πλέον όμως όλα έχουν επιστρέψει στην κανονικότητα…Μέχρι πότε…;»
Αναφορικά με το οικονομικό ζήτημα: Κανείς μας δεν φύτρωσε. Οι περισσότεροι από εμάς εξαρτώμαστε οικονομικά από τους γονείς μας που όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται δεν έχουν εργοστάσια(!!!). Δεν εθελοτυφλούμε. Όλοι μας δυσκολευόμαστε με τα ενοίκια και τους λογαριασμούς. Αυτό όμως δεν μας γεμίζει ενοχές και ντροπή αλλά μας ωθεί σε συλλογικές λύσεις.Και μη νομίζεις ότι το να γλιτώσεις τώρα μερικά ενοίκια θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας σου. Εκτός κι αν οι προσδοκίες σου εξαντλούνται στο να παίρνεις 600 ευρώ(και πολλά λέμε) αναγκαζόμενος να μένεις με τους γονείς σου μέχρι τα 40(και λίγα λέμε).
Αναφορικά με την εξεταστική: Ο φόβος αυτός δεν είναι δικός μας και δικός σας. Είναι ένας φόβος που καλλιεργείτε εντέχνως από τα ΜΜΕ και τους εκβιαστικούς καθηγητές. Είναι η τρομοκρατία των αφεντικών που θα επιλέξουν αυτόν με τον μεγαλύτερο βαθμό πτυχίου και τον πιο χοντρό φάκελο προσόντων, είναι οι διαγωνισμοί που προκηρύσσουν οι δημόσιες υπηρεσίες και τρέχουμε να προλάβουμε τις ημερομηνίες, είναι πολύ περισσότερο το μικροαστικό όνειρο της ελληνικής οικογένειας να καμαρώσει την κόρη του δικηγόρο. Το να επιλέξεις να χάσεις την εξεταστική σου σηματοδοτεί μια στάση ζωής. Είστε πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να αποδείξετε –σήμερα σε καθηγητές, αύριο σε αφεντικά – πόσο παραγωγικές και αποδοτικές είστε; Μάλλον όχι. Στην εξεταστική δεν είναι που τρέχουμε πανικόβλητες για σημειώσεις και πρακτικά; Τότε δεν είναι που κλεινόμαστε στους τέσσερις τοίχους και σταματάμε να ασχολούμαστε με πράγματα που μας ενδιαφέρουν; Στην εξεταστικη δεν αντιγράφουμε; Εκεί δεν κάνουμε σκονάκια; Γιατί, λοιπόν, ερχόμαστε τώρα να υπερασπιστούμε κάτι που δεν μας αρέσει…;
Αναφορικά με τους νόμιμους και παράνομους τρόπους δράσης: Αφεντικά και κράτος ξέρουν πολύ καλά να ξεπερνούν τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας όταν δεν τους συμφέρει και θα έρθουμε εμείς να τα υπερασπιστούμε. Πότε άλλωστε άλλαξε κάτι με νόμιμα μέσα;Ο νόμος παράγεται και αναπαράγεται μέσα στην αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό και αποσκοπεί στην εξισορρόπηση των συμφερόντων. Σε μια τέτοια συγκυρία ο νόμος- πλαίσιο για την παιδεία έρχεται να βοηθήσει το κράτος να ξεπεράσει τη δική του κρίση υποτιμώντας ακόμα περισσότερο τις δικές μας ζωές. Εμείς θα δώσουμε τη συγκατάθεσή μας ή θα στάθουμε απέναντι; Κάποιες ήδη επιλέξαμε να καταλάβουμε το χώρο και το χρόνο τους για να μιλήσουμε για τις δικές μας ανάγκες.
Αναφορικά με τις παρατάξεις και την αυτοοργάνωση: Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε γιατί τόσα χρόνια δεν κάνατε κριτική στις παρατάξεις και γιατί παρά τους λίβελους και τα μανιφέστα κατά των παρατάξεων τελικά ψηφίσατε δαπ.Μάλλον τότε η αγανάκτησή σας μετριαζόταν με τις σημειώσεις, τα πάρτυ και τους καφέδες. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Οργανώθηκες και έδρασες. Το μόνο που έκανες όμως ήταν να μαζικοποιήσεις τα ατομικά σου συμφέροντα. Γιατί η συλλογικοποίηση προυποθέτει έναν κοινό χώρο και πολύ χρόνο. Γιατί μόνο έτσι αναπτύσσεις ουσιαστικές σχέσεις με τους συμφοιτητές-τριές σου και μπορείς να αναλύσεις τα προβλήματα και να προτείνεις από κοινού λύσεις. Και όχι παρακαλώντας τον πρόεδρο του τμήματος να σε λυπηθεί. Εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως θύματα αλλά σαν υποκείμενα που δρούμε καθημερινά, ανυποτακτώντας από τον δικό τους κόσμο για να δημιουργήσουμε το δικό μας.
«Ας επιτρέψουμε στις τρύπες να μεγαλώσουν, ας μη φοβόμαστε να πέσουμε μέσα τους για να περάσουμε κάπου αλλού. Στη χώρα των θαυμάτων».