Welcome to paradise…
Δεκαοκτώ χρόνια περίπου της ζωής σου ήσουν μοιρασμένος ανάμεσα στο σχολείο, το φροντιστήριο, τα αγγλικά, τα γαλλικά, το μπαλέτο και ό,τι άλλο θα μπορούσε να γεμίσει τις σελίδες ενός αρκετά ανταγωνιστικού βιογραφικού. Ο ελεύθερος σου χρόνος, περιορισμένος από τις ατελείωτες υποχρεώσεις και περιφραγμένος στα όρια της διαδυκτιακής ‘’κοινωνικοποίησης’’, ήταν πραγματικά ελάχιστος. Η αποδοχή από τους άλλους απαιτούσε τη σπατάλη ατελείωτου χρόνου μπροστά στον καθρέπτη, την αγορά πανάκριβων ρούχων και τη σκληρή ή ναζιάρικη συμπεριφορά ανάλογα με το φύλο σου. Όλα αυτά στο βωμό της εκπλήρωσης του περιβόητου κοινωνικού προτύπου και της έκφρασης της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας σου, φυσικά μέσα από την εμφάνιση. Και επιτέλους μετά από μια εξαντλητική χρονιά, όπου διδάχθηκες όπως ποτέ άλλοτε τον ανταγωνισμό με τους συμμαθητές σου, κυριεύτηκες από το άγχος και έχασες τον εαυτό σου σε έναν μαραθώνιο αποστήθισης, πέτυχες το στόχο σου. Πέρασες στο πανεπιστήμιο και είσαι επιτέλους έτοιμος ‘’να γευτείς τους καρπούς του κόπου σου’’ μέσα από την ελευθερία της φοιτητικής σου ζωής.
Από τις πρώτες σου μέρες στη σχολή πήρες μια γεύση από την κατάσταση που επικρατεί στο πανεπιστήμιο. Ατελείωτα χαμόγελα από συμφοιτητές σου, που στήνονταν ώρες ολόκληρες από τις στάσεις του λεωφορείου μέχρι τους διαδρόμους για να σε βοηθήσουν να γραφτείς με μοναδικό αντάλλαγμα το τηλέφωνο σου και γιατί όχι και την ψήφο σου. Ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορούν να εξαγοράσουν την αξιοπρέπεια σου με έναν πολυκώδικα και ένα κέρασμα σε διάφορα μαγαζιά της πόλης. Πέρα από αυτά θα αρχίσεις να βιώνεις μέσα στα αμφιθέατρα της σταδιακή εντατικοποίηση και τη διάδοση της γνώσης μέσα από στείρες διδακτικές διαδικασίες και από καθηγητές αυθεντίες, που επιμένουν να σε αντιμετωπίζουν σαν αποδέκτη προκατασκευασμένης γνώσης ανίκανο να σκεφτεί και να αμφισβητήσει.
Το πανεπιστήμιο ,όμως, δεν είναι μόνο ένας χώρος εκπαίδευσης. Είναι ένας χώρος κοινωνικοποίησης και πολιτικής δράσης. Μέσα από τη γενική συνέλευση, το ανώτατο όργανο του συλλόγου, με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κυρίως λόγω της διαρκούς υποτίμησης από τις περισσότερες παρατάξεις, λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις για ζητήματα του πανεπιστημίου και όχι μόνο. Μέσα από πρωτοβουλίες, συνελεύσεις και πολιτικές συλλογικότητες, οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να αρθρώσουνε πολιτικό λόγο για ζητήματα που αφορούν στο πανεπιστήμιο αλλά και όλη την κοινωνία.
Για μας τα παραπάνω μέσα είναι ένας τρόπος διεκδίκησης και αγώνα και όχι αόριστες έννοιες που μένουν εγκλωβισμένες στη θεωρία. Όσα για σένα είναι αυτονόητα, όπως το δωρεάν φαγητό στη λέσχη, η δημόσια δωρεάν παιδεία, η δυνατότητα να δίνεις όσες φορές θες το κάθε μάθημα, να μην αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις την σχολή μετά τα τέσσερα χρόνια και να μην αγοράζεις τα συγγράμματα, ήταν αντικείμενο διεκδικήσεων και χρόνιων αγώνων. Καμία από τις ελευθερίες που θα απολαύσεις δεν χαρίστηκαν. Αντιθέτως είναι έτοιμες να ανακληθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επίθεση που δέχεται μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, το ακαδημαϊκό άσυλο. Εκφάνσεις της επίθεσης αυτής είναι οι υπενοικιάσεις εργαζομένων (εργολαβίες), οι επιχειρήσεις-κυλικεία, οι κλειδωμένες σχολές μετά από ορισμένη ώρα, οι συναγερμοί, η ποινικοποίηση των κινηματογραφικών προβολών χωρίς πνευματικά δικαιώματα και η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της λέσχης.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα αυτά αλλοιώνουν το χαρακτήρα του πανεπιστημίου ως απελευθερωμένου κοινωνικού χώρου, επιλέγουμε να αντιδράσουμε ξεκινώντας από τις ζωές μας. Στην αυθεντία της γνώσης απαντάμε με ομάδες αυτομόρφωσης, στους αποστειρωμένους τοίχους με φαντασία και χρώμα. Στις κλειδωμένες αίθουσες με αυτοοργανωμένες προβολές και συζητήσεις, στις επιχειρήσεις-κυλικεία με αντικυλικεία με ελεύθερη συνεισφορά. Στην εκμετάλλευση εργαζομένων, αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση που διακυβεύονται τα δικαιώματα μας, με καταλήψεις διοικητικών κτιρίων του πανεπιστημίου. Στις άτυπες ‘’περιπολίες’’ των αστυνομικών με συνεχή παρουσία μας στο χώρο του πανεπιστημίου σε μία προσπάθεια επανοικειοποίσης του. Στα υπό χορηγία και με αντίτιμο πάρτυ των παρατάξεων στα ‘’φουαγιέ’’ των σχολών με αυτοοργανωμένα πάρτυ που το συμβολικό αντίτιμο προορίζεται για την κάλυψη αναγκών αυτόνομων συλλογικοτήτων.
Ενάντια στην αδιαφορία, την ανάθεση ευθυνών και την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν μαγικά, αντιτάσσουμε την αυτοοργανωμένη συλλογική δράση, για να κάνουμε την άρνηση μας δημιουργία.
