Στα γκρίζα αμφιθέατρα είμαστε όλοι πρωτοετείς
Νομική, Σεπτέμβριος 2011. Έρχεσαι να γραφτείς στη σχολή γεμάτη όνειρα, επιθυμίες και ενδεχομένως με αρκετή αυτοπεποίθηση. Νομική είναι αυτή… Τόσο κόπο έκανες.
Μια ολόκληρη χρονιά να τρέχεις από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, να ανταγωνίζεσαι τους συμμαθητές, να κλείνεσαι στο σπίτι και να αποστηθίζεις, να πιέζεσαι και να αγχώνεσαι. Να αγχώνεσαι για έναν στόχο που τελικά δεν ξέρεις αν ήταν δικός σου, των γονιών σου ή απλά έτυχε επειδή ήσουν καλή μαθήτρια…
Νομική, Σεπτέμβρης 2011. Χώρος και χρόνος που επέλεξαν οι συμφοιτητές και οι συμφοιτήτριές σου να καταλάβουν τη σχολή, συμμετέχοντας στη διαδικασία της γενικής συνέλευσης. Μια γενική συνέλευση που μέσα στο συνολικό αναβρασμό κατάφερε , παρ’όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, να μαζικοποιηθεί και να πάρει απόφαση συλλογικής διεκδίκησης. Σαν να μην έφταναν τα συγγράμματα που έπρεπε να αγοράζουμε , οι φωτοτυπημένοι κώδικες, σαν να μην έφταναν οι κλειδωμένες σχολές, οι συναγερμοί και οι φύλακες, η λέσχη που ενδέχεται να ιδιωτικοποιηθεί και το άθλιο εργασιακό καθεστώς των εργολαβιών, στο οποίο δουλεύουν οι εργαζόμενοι του ΑΠΘ, έρχεται να προστεθεί και ο νέος νόμος-πλαίσιο για την παιδεία. Ένας νόμος, που μεταξύ άλλων, προβλέπει την κατάργηση του ασύλου, προωθεί την εντατικοποίηση (αν ξεπεράσεις τα 6 χρόνια φοίτησης διαγράφεσαι απο τη σχολή, πιστωτικές μονάδες αντι για πτυχίο ,υποχρεωτικές παρακολουθήσεις) επιβάλει δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και τελειοποιεί δηλαδή ένα καθεστώς παραγωγής εύκολα εκμεταλλεύσιμων πειθήνιων και κατακερματισμένων εργαζόμενων
Για εμάς, όμως ο νόμος-πλαίσιο ήταν απλά η αφορμή για να συμμετάσχουμε στις καταλήψεις. Η αιτία που συμμετείχαμε σε αυτόν τον αγώνα ήταν βαθύτερη και έχει να κάνει με όλα όσα βιώνουμε και θα βιώσουμε. Είναι η σχολή. Είναι ο μονόλογος του καθηγητή στη σχολή. Είναι που καταπίνουμε αμάσητα τα όσα λέει. Είναι τα 300 ευρώ που θα παίρνουμε όταν κάνουμε πρακτική άσκηση. Και θα λέμε και ευχαριστώ. Είναι η ίδια η πρακτική άσκηση.. Είναι που θα ζούμε με τους γονείς μας μέχρι τα 40 γιατί δεν θα μας φτάνουν τα λεφτά. Είναι που δουλεύουμε παράλληλα ανασφάλιστοι και το αφεντικό μας δίνει 23 ευρώ για 9 και 10 ώρες. Είναι που αν είμαστε άντρες πρέπει να είμαστε σκληροί και μάγκες και αν είμαστε γυναίκες να είμαστε σέξι και ναζιάρες.Είναι που όλοι ζητάνε τη ψήφο μας και εμείς δε θέλουμε να τη δώσουμε σε κανένα.Είναι η κρίση που περνάει πάνω απ’τις ζωές μας….
Για όλους αυτούς τους λόγους και επειδή ακόμα δεν μας πείσανε οτι “έτσι είναι η ζωή” ,επειδή μπορούμε ακόμα να ξεχωρίσουμε τι θέλουμε εμείς και τι μας πλασάρουν ως μόνη λύση , επειδή καταφέραμε να διαλύσουμε την ομίχλη τους και να δούμε τους δίπλα μας πέρα και έξω απο σχέσεις εκμετάλλευσης, επειδή βιώσαμε τη χαρά του μοιράσματος και της αλληλεγγύης,επειδή οι μόνες φορές που κερδίσαμε κάτι ήταν όταν παλέψαμε με άλλους, αποφασίσαμε να συναντηθούμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας. Μακριά από κόμματα και παρατάξεις, από λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, επιλέξαμε να δράσουμε αυτοοργανωμένα , αμεσοδημοκρατικά, χωρίς ιεραρχίες.
Και παρόλο που συναντηθήκαμε μέσα στο πανεπιστήμιο, δεν είδαμε τους εαυτούς μας μόνο σαν φοιτητές- φοιτήτριες αλλά και ως τωρινούς και μελλοντικούς εργαζόμενους- εργαζόμενες, ούτε το πνεπιστήμιο ως κάτι αποκομμένο,αλλά ως αναπόσπαστο κομάτι της κοινωνίας. Και καθώς θεωρούμε οτι σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να εξυπηρετεί τίποτα άλλο παρα τα συμφέροντα της εξουσίας οι αγώνες που επιλέγουμε καθημερινά να δίνουμε δεν αφορούν μόνο το πανεπιστήμιο αλλά και την κοινωνία ολόκληρη.
Απ΄τις μικρές, καθημερινές ανυποταξίες στους χώρους εργασίας ως τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις φοιτητικές καταλήψεις και από τα σωματεία βάσης μέχρι τις απεργίες και τις συγκρούσεις στο δρόμο….
Να δούμε τι επιτέλους εμείς θέλουμε
Απόδραση
Αυτόνομη παρέμβαση στη νομική
apodrash.espivblogs.net