Κάποιες σκέψεις σχετικά με την αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
Γιατί εναντιωνόμαστε στο νέο νόμο-πλαίσιο
Τα τελευταία 30 χρόνια προωθείται μια αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης με κύριο χαρακτηριστικό την εντατικοποίηση των σπουδών. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του νόμου Γιαννάκου το 2007, με κορύφωση το νέο νόμο πλαίσιο. Στόχος αυτής της εντατικοποίησης είναι η δημιουργία ενός ατομικιστή και ανταγωνιστικού φοιτητή που θα είναι απόλυτα προσηλωμένος σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων. Ενός φοιτητή που δεν θα γνωρίζει τίποτα από συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις και κατ’ επέκταση ενός ευέλικτου, αναλώσιμου εργαζόμενου. που θα είναι έρμαιο των μελλοντικών του αφεντικών.
Με τη χρηματοδότηση και τα κριτήριά της, ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος για την εισβολή των εταιρειών στο πανεπιστήμιο. Αυτές εκτός από την έρευνα που διεξήγαγαν και αξιοποιούσαν μέχρι τώρα (και θα συνεχίσουν να το κάνουν), θα είναι πλέον ο κύριος χρηματοδότης, αφού το πανεπιστήμιο είναι μια μεγάλη δαπάνη την οποία το κράτος δεν θέλει να σηκώσει άλλο. Αυτό σημαίνει ότι το περιεχόμενο της γνώσης θα είναι κατευθυνόμενο από τις εταιρείες ώστε να υπηρετεί το κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και για τους ρυθμούς των σπουδών μας που θα ορίζονται από εντελώς εξωτερικούς παράγοντες άσχετους από τις ανάγκες μας.
Η παιδεία έτσι χωρίς να ξεφεύγει από τη συνολικότερη μείωση και διαστρέβλωση των κοινωνικών παροχών προς τους εκμεταλλευόμενους (εργαζόμενους, ανέργους , μετανάστες) τίθεται και επίσημα στην υπηρεσία του κεφαλαίου και εναντιώνεται στα συμφέροντα μας ως φοιτητών και εργαζόμενων
Γιατί εναντιωνόμαστε στο πανεπιστήμιο όπως είναι
Η κριτική που ασκούμε στο νέο νόμο πλαίσιο δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το πανεπιστήμιο με τον τρόπο που λειτουργεί τώρα. Η δημόσια παιδεία που υποτίθεται ότι παρέχεται είναι στενά συνδεδεμένη με ιδιωτικά(πχ φαρμακοβιομηχανίες)ακόμα και στρατιωτικά(βλ. ΝΑΤΟ) συμφέροντα. Οι καθηγητές-αυθεντίες και τα καθορισμένα βιβλία προσφέρουν έτοιμη γνώση χρήσιμη για τομείς όπως οι παραπάνω αλλά εντελώς ασύμβατη με τις δικές μας ανάγκες. Η εξέταση και αξιολόγηση του φοιτητή, οι ήδη εντατικοποιημένες σπουδές σε κάποια τμήματα (πχ κτηνιατρική, πολυτεχνείο), η άμισθη εργασία μεταπτυχιακών σε ερευνητικά προγράμματα που εξυπηρετούν εταιρίες, οι εργολαβίες(οικολογική, ασπίς κ.α) που απομυζούν χρήματα από το πανεπιστήμιο και δημιουργούν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για τους εργαζόμενους στην καθαριότητα και τη φύλαξη, είναι κάποια σημεία που μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για τον χαρακτήρα της ‘δημόσιας’ εκπαίδευσης σήμερα και να μην την υπερασπιζόμαστε a priori. Βεβαία όλα αυτά δείχνουν ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί κομμάτι αυτού του παραγωγικού και οικονομικού συστήματος, και δεν μπορεί να ξεφύγει από την εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα.
Σχετικά με τις προτάσεις μας
Οι προτάσεις μας για το πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσαν να είναι απόλυτες και τυποποιημένες. Θεωρούμε ότι οι απαντήσεις δεν θα δοθούν από πεφωτισμένες πρωτοπορίες, ούτε φυσικά αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως κάτι τέτοιο. Οι απαντήσεις θεωρούμε ότι θα έρθουν από τους συλλογικούς αγώνες. Τους αγώνες μέσα στους οποίους θα συναντηθούμε και θα προτάξουμε τις δικές μας ανάγκες, θα ανακαλύψουμε τις δικές μας δυνατότητες και θα προτείνουμε τις δικές μας λύσεις Οι αγώνες αυτοί για μας δεν είναι κάτι σταθερό και αμετάβλητο που καθοδηγείται και καθορίζεται από παρατάξεις και κόμματα, αλλά μια διαδικασία δυναμική που διαμορφώνεται από τις εκάστοτε συνθήκες και ανάγκες των υποκειμένων που τους συγκροτούν, ανίκανη να δεχτεί έτοιμες απαντήσεις.